مادر

بوسه میزنم بر دستانت 

قلب پاکت را قاب طلا می گیرم و پایهایت را عطر آگین می کنم

مادر

سزاوار ترینِ من 

عشق صبور، طرح عدالت، تک نواز محبت

روزی که دستانت زبان سخن بگشاید عدالت از حقارت سکوت خواهد کرد

زمانی که چشمه ی چشمانت خشک شود غم به احترام صحرای گونه ات خضوع خواهد کرد

وقتی خواهد رسید که صبر از شکیباییت گله می کند و می نالد

خواهی دید که سپیده سر نمی زند مگر به رقابت با نور حضورت

مجرایی از محبت خداوند بر زمین جاریست و آن تو هستی

عاشقانه می پرستمت 

مادرم

به ازای روزهای عمرم پینه بر دستانت زدم

به ازای شکست هایم زخم بر پیشانیت نقش کردم 

مرا ببخش که چنین گستاخم

تو دست خداوندی که پناه لحظه های زمینی ام شدی

با تمام وجود دوستت دارم